Wanneer u het coronavirus oploopt, zal dat nimmer gelegen komen. Voor uzelf betekent het een periode van thuisblijven, terwijl uw werkgever het een periode zonder u dient te doen. Als vuistregel geldt dat een werknemer geen loon ontvangt indien hij niet werkt. Geldt dit principe ook wanneer u bent getroffen door het coronavirus? In dit artikel zal ik dit vraagstuk beantwoorden.

Loon tijdens ziekte

Het coronavirus wordt aangemerkt als een reguliere ziekte. Dientengevolge is art. 7:629 BW van toepassing. Dit artikel schrijft voor onder welke voorwaarden een werknemer gedurende een ziekteperiode alsnog recht heeft op loon. Ten eerste moet er sprake zijn van een ziekte. Iemand wordt als ziek aangemerkt indien een verstoring heeft plaatsgevonden van lichamelijke dan wel geestelijke functies bij de werknemer. Daarbij is vereist dat zijn of haar prestatievermogens zijn verminderd. Ten tweede moet de werknemer de bedongen arbeid niet kunnen uitvoeren. Om erachter te komen wat de bedongen arbeid is, zult u in uw arbeidsovereenkomst moeten kijken. Stel voor dat u een secretaresse bent en uw been breekt. In deze casus bent u nog steeds in staat om uw werk uit te voeren. Daarentegen zal een taxichauffeur geen auto meer kunnen rijden, hetgeen cruciaal is voor zijn werk. Het coronavirus voldoet aan deze twee vereisten. Corona beïnvloedt namelijk je prestatievermogens, waardoor aan de eerste conditie is voldaan. Bovendien kunt u uw werk niet uitoefenen wanneer u bent getroffen door dit virus. Hierdoor is ook aan de tweede voorwaarde voldaan. De vervolgvraag is wat de wettelijke gevolgen zijn van art. 7:629 BW.

De hoogte van het door te betalen loon

In art. 7:629 BW staat omschreven hoeveel de werkgever gedurende de ziekteperiode moet uitkeren aan de werknemer. Voor een tijdvak van 104 weken moet de werkgever 70% betalen van het gebruikelijke loon. Indien een werknemer hierdoor minder dan het minimumloon zou verdienen, heeft de wetgever bepaald dat deze persoon de eerste 52 weken recht heeft op het minimumloon. Opmerking verdient dat een CAO kan bepalen dat de werkgever het volledige loon moet betalen aan de werknemer. Deze wettelijke regeling moet als een basis worden beschouwd.

In lid 3 van dit artikel worden situaties geschetst waarbij de werkgever het loon niet hoeft door te betalen. Een voorbeeld dienaangaande is als de ziekte door zijn of haar opzet is veroorzaakt. De werkgever wordt hierbij voor een onmogelijke opdracht gesteld, omdat hij moet bewijzen dat de werknemer bewust is ziek geworden. In dit lid worden ook andere scenario’s opgesomd bij welke het voor de werkgever gemakkelijker is om het loon uit te sluiten. Zo is het bewijzen dat iemand passende arbeid weigert te verrichten makkelijker dan het bewijzen dat iemand opzettelijk ziek is geworden.

Het bovenstaande is van toepassing op werknemers die in het bezit zijn van een vast contract. Bij werknemers met een tijdelijk contract is het anders geregeld. Indien uw arbeidsovereenkomst binnen deze 104 weken afloopt, dan kunt u in aanmerking komen voor een ziektewetuitkering.  Werknemers met een nulurencontract komen er bekaaid vanaf. Immers, zij hebben geen vast aantal uren in hun arbeidsovereenkomst. Hierdoor wordt aan hen geen loon uitgekeerd tijdens een ziekteperiode. Als laatste verdienen de min-maxcontracten nog aandacht. Bij deze vorm van arbeidsovereenkomsten krijgt u 70% van het minimumaantal uren dat u bent overeengekomen met de werkgever, uitbetaald.

Indien u nog vragen heeft na het lezen van dit artikel, kunt u ons bereiken onder het volgende telefoonnummer: 0104130090.